Kościół jest semper reformanda zawsze musi się nawracać.
Ma zmieniać się na lepsze, by Chrystus jako Głowa mógł działać w swoich członkach.
Wszystkie reformy mają swoich zwolenników i przeciwników.
Jedni twierdzą, że Sobór Watykański II pozmieniał za dużo, drudzy, że za mało. Pierwszych nazywamy tradycjonalistami, drugich progresistami.
Najbardziej skrajne grupy z obu stron odeszły poza Kościół.
U tradycjonalistów nazywa się ich lefebrystami.
W naszej parafii mieszkają lefebryści.
Progresiści tworzą różnego rodzaju wolne kościoły lub ponadkościoły, najczęściej w nurcie charyzmatycznym.

Tradycjonaliści odrzucili w jakiejś mierze Vaticanum II jako podważający dotychczasowy ciąg myślenia Kościoła.
Paweł VI i Jan Paweł II byli zbyt liberalni dla tradycjonalistów.
Benedykt XVI był o.k.
Natomiast papież Franciszek nie lubi tradycjonalistów z wzajemnością. Dostarczył im zresztą dużą liczbę „amunicji” przeciwko sobie od Pachamamy zaczynając a na błogosławieństwie par homoseksualnych rozwiedzionych kończąc.
W lipcu 2021 r. papież Franciszek ogłosił motu proprio Traditionis custodes. Nakazał biskupom ograniczyć możliwość celebrowania Mszy Świętej w formie przedsoborowej, znanej także jako ryt trydencki.
W praktyce dyskusje z tradycjonalistami zostały przeniesione na szczebel biskupów, którzy w ogromnej większości zachowują posłuszeństwo papieżowi.
W św. Patryku jako świeży  proboszcz kontynuowałem tradycje Mszy trydenckich.
Początkowo były one na 12.30,
w ramach stałego grafiku
aby zachęcić tych,
którzy regularnie praktykują.
Jednak to się nie udało.
Miłośników Mszy Trydenckiej nie przybywało.
A przychodzili narzekający.
Jeśli ktoś przypadkiem przychodził na 12.30,
trafiał na liturgie dużo dłuższą
a nie rozumiejąc łaciny czuł się wyobcowany.
Przeniosłem więc te Msze na godz. 14.00.
Ks. Prałat Mikulski sprawował te Eucharystie.
Miał rację, że nie jest to godzina dogodna.
Wychodziłem z założenia,
że jeśli będzie prawdziwe zapotrzebowanie,
to ono będzie jaśnieć także o 14.00.
Okazało się jednak,
że regularnie pojawiało się do 30 osób.
W tym z naszej parafii kilka.
Inni z Warszawy.
Kiedy więc Papież
A za nim biskupi ograniczyli liczbę Mszy Trydenckich
do kilku ośrodków,
nie walczyłem,
żeby te Msze były także u nas.
Delegacja zwolenników tej liturgii
pojechała do Kurii z prośbą o te Eucharystie.
Ja zachowałem tu neutralność,
ale w praktyce wyszedłem z założenia,
że skoro papież cos postanawia,
to nie mam podstaw,
aby dla kilku osób starać się
o nadzwyczajny ryt rzymski.
Utrzymanie tych Eucharystii,
zapewnienie księży w konfesjonale, kościelnego,
organisty  w niedzielne popołudnie,
to wysiłek.
Potrzebuję mieć po Mszach niedzielnego przedpołudnia czas,
aby puść po obiedzie na kręgi rodzin.
Nie wykluczam jednak,
że kiedy będzie w parafii jakaś większa grupa
prawdziwych tradycjonalistów
nie wrócimy do tematu.
W sobotę byłem na spotkaniu takiej grupy
naszych konserwatywnych parafian.
Zobaczyłem, że nie mamy póki co,
zapotrzebowania na ryt nadzwyczajny.

Dziś Niedziela Biblijna.

Mam w sobie dużo wdzięczności
za Słowo Boże.
Lubię samotność,
siebie,
lubię ludzi,
dogaduje się w świętych obcowaniu z duchami,
ale Słowo Boże znaczy w tym wszystkim więcej.
Stawarza świat,
ożywia,
panuje nad przyrodą,
leczy.

Cieszę się,
że w Parafii mamy Szkołę Biblijną dla kobiet.
Że wspólnoty parafialne obficie korzystają ze Słowa.

Dziękuję Bogu osobiście za pierwszy egzemplarz Biblii,
za pierwsze komentarze (S. Bajan).
Dziękuję za następne komentarze S. Fausti, ks. Wonsa,
Katolicki Komentarz do PŚ w Drodze,
za wszystkie wydania biblijne Vocatio,
za interlinearny przekład Biblii zwłaszcza.
Dziękuję za popularyzatorskie działania świeckich.
Na drukowanych stronach kaszek Romana Brandstaettera,
książeczkach Anny Świderkówny,
książkach Jana Dobraczyńskiego,
Marii Szamot znalazłem wiele inspiracji
dla moich wyobrażeń.
W Internecie szczególnie cenię
Marcina Majewskiego wykłady na YT.

Przede wszystkim jednak
po śmierci Ojca Mokrzyckiego otrzymałem łaskę
codziennego słuchania jego homilii.
Mają one
obok rekolekcji ignacjańskich
zapewne duży wpływ na moje myślenie.
Kształtują od wielu lat
moje rozumienie Słowa i Sakramentów
jako żywego działania Pana Jezusa.

Wierzę w Jezusa działającego
w Słowie, Sakramentach, Kościele
i wydarzeniach życia.

Kończy się Tydzień Miłosierdzia.
Ciepło myślę
o wszystkich wolontariuszach z naszego
Parafialnego Zespołu Caritas.
Ostatnie zbiórki i przekazane rzeczy chemiczne,
paczki spożywcze gastronomiczne,
mierzą w kilogramach,
w setkach kilogramów.
Ile przy tym przeniesionych ubrań.
Bardzo dużo osób
korzysta wciąż z tej ubraniowej oferty.
Tacy, którym życie się nie udało.
Jest wiele osób,
Które wyglądają bardzo skronie.
To nawet zaskakujące,
bo takich ludzi nie widać na ulicach Gocławia.
Umykają naszym oczom.
Ale są.
Jedna czwarta z nich 
to rodziny ukraińskie.
Nie wszyscy są bogaczami
z drogimi samochodami.
Bogu dziękuję za naszą Caritas.
Że nie jesteśmy obojętni wobec potrzebujących.

Św. Franciszek Salezy zalecał świeckim,
Aby trwali na modlitwie godzinę dziennie.
Godzina a potem praca.
Ksiądz powinien modlić sie więcej.
Wg Dz. Ap. podstawowym obowiązkiem księży
jest modlitwa i troska o Słowo Boże.
Mam jakąś łaskę od Boga
- może tak działa pomoc
+ Ojca Bronisława Mokrzyckiego -
że czasu modlitwy nie utraciłem przez moje życie kapłańskie.
Mnóstwo rzeczy mi się nie udało.
Zagubiłem.
Ale modlitwa
jest jakąś darmową łaską.
Chyba od czasu dorastania.
Jakaś wierność bez moich zasług.
Dlatego cieszy mnie nowa monstrancja do adoracji.
Ufundowały ja dzieci idące do Komunii
i ich rodzice.
Sponsorzy.
Ktoś wczoraj powiedział,
Że ta monstrancja jest Patrykowa.
Przypomina bowiem
charakterystyczny motyw dekoracji kościoła
- krzyż w aureoli.
Monstrancje wybierał ks. Andrzej.
Uważam, że przyłożył się do zadania.

Każdego dnia oprócz normalnych adoracji, różańców, Mszy i spowiedzi
mamy w Parafii 3-4 spotkania wspólnotowe w salkach.
Prace remontowe, stolarskie, konserwatorskie, sprzątające
trwają codziennie.
Są pracownicy.
Daje to sporą intensywność pracy.
Potrzeba w grupach obecności na spotkania księży.
Trzeba posprzątać po spotkaniach,
przypilnować zamykania drzwi, bram.
Porozmawiać z animatorami,
omówić, spotykać się na indywidualne spotkania.
Jest to ten rodzaj duszpasterstwa,
który nie przynosi dochodów
a dla księży jest wysiłkiem,
bo gdzie są żywi ludzie,
Tam są i kłopoty.

Czasem porównuje naszą parafią z innymi
Mój serdeczny kolega,
z parafii wiejskiej liczącej 4 000 ludzi
ma takie same dochody na tacę jak ja w 5 razy większej parafii,
nieco większe przychody na różne zbiórki.
A koszty i wymagania ludzi ma 3 razy mniejsze.
Może więc prowadzić prace remontowe
w dużo większym zakresie niż ja.
Ma więcej czasu na dopilnowanie ludzi.
A że chce mus się pracować, modlić
I troszczy się o parafian
jak o swoich najbliższych,
to ma piękne owoce duszpasterskie.
Skomentował ostatnio, że jak księża pracują,
to ludzie przyniosą pieniądze na utrzymanie kościoła
I przyjdą do spowiedzi.
Zrobiło mi się nieco smutno,
bo wychodzi,
że my nie pracujemy.
Myślę, że sprawdza się to tam,
gdzie ludzie identyfikują się z parafią.
U nas jest churching i przeprowadzki.
Związanie z parafią jest dużo mniejsze.

Parafia, z której pochodzę, Trawy,
liczy 450 parafian,
z których część mieszka w Warszawie,
a tylko na weekendy przyjeżdża.
Na co dzień jest 300 osób.
Jednak są w stanie utrzymać kościół i księdza
i chetnie sie modlą.
Bo to ich parafia,
Myślę jednak,
że ostatecznie nie chodzi o intensywność pracy księży,
czy troskę parafian o parafię.
Pierwsza jest łaska.
Pierwszy jest Bóg.
Pierwsza jest Eucharystia.
Drugie jest pójście za Jezusem.
Jak On zechce wyprowadzi nas z opałów
i da liczne uzdrowienia.
Bo uzdrowienia i wyzwolenia
są bazą i wiatrem ewangelizacji.

Zmartwychwstanie.
Jest rzeczywistością,
która jest
i na którą wciąż czekam.
Wielka Noc jest światłem i nocą.
Światło jest w Eucharystii.
Noc, paschalne poniżenie,
kenozę, w drodze za Jezusem
tworzą mi kłopoty somatyczne,
wysiłek pokonywania słabości intelektualno-pamięciowej
i psychicznych niedomagań,
biedy duszpasterskie,
trudności materialne.
Nie chcę ich opisywać,
bo życie wewnętrzne powinno być zachowane w dyskrecji,
chyba że Kościół nakaże coś innego.

Mierzę się z rzeczywistością
nieefektywności swoich wysiłków
pracy,
także duszpasterskiej -
„na darmo i na nic”.
Cieszę się,
jak koledzy księża opowiadają,
jak w ich parafiach
o różnego rodzaju powodzeniach:
duszpasterskich, materialnych,
międzyludzkich, duchowych.
Chciałbym i ja tego doświadczać.
Na razie jestem głównie ćwiczony.
Może serce Pana Jezusa
dzieli się ze mną właśnie swoją największą troską
I największą biedą?
Bo to Jego miłość jest,
jak mówił św. Franciszek,
jak mówiła święta Tereska od Dzieciątka Jezus
- za mało kochana”.
Nie czuję się odrzucony przez Boga.
Czuję się kochany.
Jak ta syrofenicjanka,
mówi o szczeniakach,
co dostają okruchy ze stołu dzieci.
Może na tym świecie
tak ma być.

Jak nie pochwalić Boga?
To była niezapomniana
piękna pogada podczas świąt Paschalnych roku 2024.
Miło było przy stolikach spędzić cały dzień,
rozmawiać z ludźmi.
Święciliśmy pokarmy na zmianę z klerykiem.
Dla mnie jest to okazja spotkania z parafianami.
Także tymi nie chodzącymi do kościoła.
Charakterystyczne jest to,
że niepraktykujący nie wrzucają przeważnie
nic do koszyków z ofiarami.
Przysłowie mówi, „jak wiara, taka ofiara”.
Bo ofiarować można
Ofiara, jak sama nazwa wskazuje,
jest ofiarowaniem czegoś.
A to jest już gest religijny.
Dla mnie i tak miło było,
że ci parafianie są,
że mają jakikolwiek kontakt z wiarą.
To mój obowiązek szukać ich w Wielką Sobotę.
Inni księża w parafii wtedy modlą się,
Przygotowują liturgię, ćwiczą ze służbą liturgiczną
albo spowiadają.
Każda rodzina i święconka to zestaw wrażeń.
Co koszyk, to historia.
Np. przychodzi sam pan
i wyciąga z reklamówki
święconkę, która mu się rozsypała.
Najpierw talerzyk, obrane jako,
kawałek kiełbaski,
na koniec piętka bułki.
Widać, że to samotnie mieszkający mężczyzna.
Przygotował święconkę, jak umiał.
Ale przygotował.
To wzruszające.
A ile było dziadków z wnukami.
Pełnych rodzin.
Przepiękny widok

Ciemne Jutrznie
Objawienie Boga Najświętszego
poprzez Mękę i Paschę Chrystusa
adorujemy w Wielki Piątek i Sobotę
poprzez Ciemne Jutrznie.
Gromadzą one głównie ludzi ze wspólnot,
obeznane z odmawianiem modlitwy brewiarzowej.
Neokatechumenat, Odnowa, Oaza ma wtedy możliwość
połączenia się ze swoją parafią we wspólnej modlitwie.
Tak uczy Kościół,
że Liturgia podczas Triduum Sacrum
powinna być znakiem jedności.
Pan Jezus podczas Ostatniej Wieczerzy
tak gorąco modlił się,
Aby byli jedno.
Nie powinno być więc liturgii różnych grup.
Chyba, że wyjątkowo, na zasadzie rekolekcyjnej.
Dlatego te wspólne ciemne jutrznie
są dla mnie powodem do radości.
 

Udało się przez poprawę organizacji adoracji krzyża
skrócić ją o 33 minuty.
Wszystko dokonało się bez pośpiechu i napięcia.
Była to nie tylko zasługa służby liturgicznej,
ale też naszych parafian,
którzy cierpliwie czekali w ławkach na swoją kolej.
Prawdziwe doświadczenie Boga
zachowuje w sobie
owo uszanowanie dla drugiego człowieka.
Nie było wypychania innych z kolejki,
nie było przeciskania się.
Każdy był w adoracji krzyża ważny:
Jezus i człowiek adorujący Go.