Jezus Chrystus żyje! – powiedział łamaną polszczyzną czarnoskóry wokalista. I wzbudził wielki aplauz. Pochodząca z Wybrzeża Kości Słoniowej grupa wokalna Claret Gospel od kilku tygodni jeździ po Polsce. W mojej ursynowskiej parafii dała mikrowystęp w czasie każdej Mszy św. i wieczorem prawdziwy godzinny koncert. Ludzie stali, klaskali, śpiewali. Po występie wiele osób przyszło uściskać artystów i zrobić sobie z nimi wspólne zdjęcie. W podziękowaniu za wspaniałą muzykę?
Na pewno tak, ale przede wszystkim za żywe świadectwo wiary. Coraz bardziej brak nam tej dziecięcej radości, że jesteśmy dumni z przynależności do wielkiej rodziny, jaką jest Kościół.
Pomyślałem o tym w kontekście wyznania jednego nieszczęśnika z Watykanu, o którym mówili wszyscy, co w medialnej cywilizacji zrozumiałe. Ciekawe, ilu z nas pomyślało wtedy, że warto być dumnym z tego, że jest się wiernym zasadom. Może czasem wpadamy w wiraże, ale wychodzimy z nich cało. Nie idziemy na łatwiznę! Cieszmy się więc, jak ten afrykański zespół. Cieszmy się i pokazujmy, że nas jest więcej. Bądźmy dumni – z naszych przekonań, naszej wierności, z tego, co daje nam życie, i siły do pokonywania słabości! Bo jeśli my tego głośno nie powiemy, to nikt za nas tego nie powie, a nawet nie pomyśli, że są jeszcze ludzie normalni.
Przy okazji medialnych komentarzy dotyczących planowanej w stolicy budowy Łuku Tryumfalnego pomyślałem, że nie potrafimy też być dumni z własnej historii i własnych korzeni. Nie tylko tych rodzinnych, ale przede wszystkim dziejowych i moralnych. Bo przecież Łuk upamiętniający zwycięstwo z 1920 roku, które uratowało pół Europy, to nie – jak chcą krytycy – wyraz jakiejś megalomanii, tylko świadek historii i podziękowanie dla naszych przodków.
Dzisiaj coraz bardziej trzeba uświadamiać sobie – i przybyszom z Zachodu – że to tu, na przedmurzu, bohaterski naród po raz kolejny ocalił chrześcijańskie fundamenty kontynentu. Jesteśmy to winni i sobie, i innym.
 |
Krzysztof Ziemiec |
.jpg&w=624&h=543)
Co? Gdzie? Kiedy?
