28 marca
czwartek
Anieli, Sykstusa, Jana
Dziś Jutro Pojutrze
     
°/° °/° °/°

Co to jest prozelityzm?

Ocena: 4.4625
18405

Nie należy uprawiać prozelityzmu – twierdzi papież Franciszek. Ale czym jest ów prozelityzm, którego katolik powinien się wystrzegać? W Słowniku Języka Polskiego PWN czytamy, że prozelityzm to „dążenie do pozyskania nowych wyznawców jakiejś religii lub idei”. Czy zatem w dążeniu do pozyskania nowych wyznawców wiary katolickiej jest coś złego? Wszak wielcy misjonarze, jak św. Paweł Apostoł czy św. Franciszek Ksawery, z wielką gorliwością starali się pozyskać nowych wyznawców Chrystusa. Czyż św. Andrzej Bobola nie nauczał prawosławnych, aby nawrócili się do Kościoła katolickiego, za co poniósł śmierć męczeńską? Należy zatem założyć, że w potępieniu prozelityzmu nie chodzi o samo pozyskiwanie nowych wiernych Kościoła katolickiego, ale o sposób, w jaki się to robi.

Na pewno należy odrzucić nawracanie przemocą. Tyle że dzisiaj katolicy nikogo przemocą nie nawracają. Wręcz przeciwnie, sami w wielu regionach świata stają się ofiarami przemocy na tle religijnym. Godne potępienia jest też pozyskiwanie wyznawców za pomocą pieniędzy lub różnego rodzaju technik manipulacyjnych, jakie stosują na przykład sekty. Choć trzeba przyznać, że pojęcie technik manipulacyjnych nie jest precyzyjne. Ktoś wrogi Kościołowi katolickiemu może się dopatrzeć manipulacji w zwyczajnym kazaniu na temat zmartwychwstania Jezusa i życia wiecznego. Uzna, że opowiadanie tego rodzaju „bajek” jest swoistą manipulacją. Należy zatem uściślić, że z rzeczywistymi manipulacjami mamy do czynienia tam, gdzie stosowane techniki mają na celu ograniczenie samodzielności myślenia i wolności podejmowania decyzji słuchacza. Czy w Kościele katolickim występuje prozelityzm oparty na ograniczających wolność ludzi technikach manipulacyjnych? Nie słyszałem, choć jakieś pojedyncze przypadki mogą się zdarzać.

Sobór Watykański II stwierdza jasno: „Kościół surowo zabrania zmuszać kogoś do przyjęcia wiary lub doprowadzać do niej czy przynęcać niegodziwymi środkami” (Ad Gentes, 13); „W rozpowszechnianiu wiary religijnej trzeba zawsze wystrzegać się wszelkiej działalności, która miałaby posmak przymusu albo nieuczciwego nakłaniania, zwłaszcza w stosunku do ludzi prostych czy ubogich” (Dignitatis humanae, 4). Jednocześnie Sobór na różne sposoby podkreśla potrzebę ewangelizacji, głoszenie Jezusa Chrystusa jako Zbawiciela wszystkich ludzi. Kościół przestałby być Kościołem, gdyby nie realizował misyjnego nakazu samego Chrystusa: „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” (Mt 28,19).

W niektórych wypowiedziach Franciszek podkreśla, że ważniejsze są czyny, niż słowa. Młodemu człowiekowi, który zapytał papieża, co powinien powiedzieć niewierzącemu przyjacielowi, ten odpowiedział: „Ostatnią rzeczą, jaką musisz zrobić, jest mówienie! Zacznij czynić, on to zobaczy i postawi ci pytanie, a wówczas ty odpowiesz”. Ojciec Święty nie przekreśla bezpośredniego przepowiadania Chrystusa, typu: „Słuchaj! Przyjmij Jezusa jako zbawiciela”, ale wskazuje, że w dzisiejszym świecie bardziej przemawia świadectwo czynów. Jest to ta sama myśl, którą Jan Paweł II wyraził w Novo millennio ineunte: „Miłosierdzie czynów nadaje nieodpartą moc miłosierdziu słów”.

Z drugiej jednak strony nie wolno zapominać o przykładzie i nauczaniu Apostoła Narodów, który pisał do Koryntian: „Spodobało się Bogu przez głupstwo głoszenia słowa zbawić wierzących. Tak więc, gdy Żydzi żądają znaków, a Grecy szukają mądrości, my głosimy Chrystusa ukrzyżowanego” (1 Kor 1,21-23). Głupstwo głoszenia! Nie musimy być chodzącymi wzorami cnót wszelakich, aby głosić słowo Boże. Wszak w przepowiadaniu Ewangelii nie wskazujemy na nasze wielkie czyny, ale na osobę Jezusa Chrystusa. Dlatego słusznie ktoś powiedział, że Dobrą Nowinę może przynieść także prostytutka. Moc Ewangelii nie opiera się na kaznodziei, ale na Duchu Świętym, posłanym nam przez Zmartwychwstałego.

Święty Paweł wzywa Tymoteusza: „Głoś naukę, nastawaj w porę, nie w porę, wykaż błąd, poucz, podnieś na duchu z całą cierpliwością, ilekroć nauczasz” (2 Tm 4,2). Taka postawa nie jest prozelityzmem, który każe odrzucić Franciszek. Jest wypełnianiem głównego, obok sprawowania sakramentów i dzieł miłosierdzia, zadania Kościoła.

 

Idziemy nr 8 (594), 19 lutego 2017 r.

PODZIEL SIĘ:
OCEŃ:

Profesor teologii na Wydziale Teologicznym Papieskiego Uniwersytetu Gregorianum w Rzymie
dkowalczyk@jezuici.pl

- Reklama -

DUCHOWY NIEZBĘDNIK - 28 marca

Wielki Czwartek
Daję wam przykazanie nowe,
abyście się wzajemnie miłowali,
tak jak Ja was umiłowałem.

+ Czytania liturgiczne (rok B, II): J 13, 1-15
+ Komentarz do czytań (Bractwo Słowa Bożego)

ZAPOWIADAMY, ZAPRASZAMY

Co? Gdzie? Kiedy?
chcesz dodać swoje wydarzenie - napisz
Blisko nas
chcesz dodać swoją informację - napisz



Najczęściej czytane artykuły



Najwyżej oceniane artykuły

Blog - Ksiądz z Warszawskiego Blokowiska

Reklama

Miejsce na Twoją reklamę
W tym miejscu może wyświetlać się reklama Twoich usług i produktów. Zapraszamy do kontaktu.



Newsletter