Kobiety rozdają karty

W październiku szczególnie czcimy Kobietę, która żyła na ziemi przed dwoma tysiącami lat. Jej polecamy w różańcu siebie samych, naszych bliskich, wszystkie nasze sprawy. Do Niej zwracamy się także wtedy, kiedy zawodzą wszystkie inne instancje: tak bardzo Bóg wywyższył Maryję, kobietę.

I właśnie owa szczególna godność, jaką obdarzona jest Matka Boża, sprawiła, że chrześcijaństwo od samego początku dowartościowywało niewiasty, ich zadanie i rolę do odegrania w społeczeństwie. To chrześcijaństwo wprowadziło monogamię, podkreślając tym samym wartość każdej pojedynczej kobiety, którą mąż ma kochać, tak jak Chrystus umiłował swój Kościół. Dosłownie oznacza to, że mężczyzna ma kochać swoją żonę aż po ofiarę z własnego życia.

Na przestrzeni wieków Kościół coraz bardziej podkreślał kobiece atrybuty, które wnoszą w społeczeństwo to, czego mężczyzna nie jest w stanie wnieść: szczególną wrażliwość na innych, oddanie, poświęcenie, wyrozumiałość, umiejętność zażegnywania konfliktów. Jan Paweł II podkreślał szczególny „geniusz kobiety” w wielu dokumentach, a w praktyce był inicjatorem światowego kongresu kobiet; sam przyjaźnił się z wieloma wybitnymi kobietami, biorąc sobie do serca ich wskazówki w różnych dziedzinach życia, co później owocowało kolejnymi projektami w Kościele.

Współczesny świat próbuje jednak wszystkimi sposobami obalić chrześcijańską wizję roli kobiety w społeczeństwie, wmawiając mu, że katolicka nauka społeczna akceptuje kobiety tylko w jednym równaniu matematycznym, składającym się z trzech K: Kinder (dzieci) + Küche (kuchnia) + Kirche (kościół). Gdyby tak rzeczywiście było, to Kościół nie wyniósłby do chwały ołtarzy kobiet pracujących zawodowo i odnoszących na tym polu sukcesy, jak św. Joanna Beretta-Molla, wielkich negocjatorek politycznych upominających nawet papieży, jak św. Katarzyna Sieneńska czy św. Hildegarda z Bingen. I mimo że różne grupy próbują chrześcijańską wizję roli kobiety za wszelką cenę obalić, to właśnie traktowanie na równi z mężczyznami oraz możliwość samorealizacji na różnych polach kobiety zawdzięczają chrześcijańskiej cywilizacji.

Gorzko się o tym przekonała wiceprzewodnicząca CDU Julia Klöckner, kiedy w ubiegłym tygodniu próbowała rozmawiać na temat imigrantów z imamem, który nie chciał jej nawet podać ręki. Po tym incydencie pani Klöckner zaczęła stanowczo podkreślać w mediach godność, jaką kobiety mają w Europie i jaka musi być respektowana również przez imigrantów wyznających inny światopogląd. Klöckner wzywa ponadto do wprowadzenia zakazu noszenia burek przez muzułmańskie kobiety w Niemczech, gdyż według niej są one nie tyle symbolem religijnym, ile wyrazem „odrzucenia zachodnich wartości i odrzucenia obrazu człowieka, jaki leży u podstaw naszej konstytucji”.

Ze strony działaczek na rzecz praw kobiet padają coraz częstsze głosy o koniecznej edukacji przybywających do Niemiec muzułmańskich kobiet w sferze ich godności i niezależności. Naprawdę, nie da się zaprzeczyć, że to właśnie dzięki chrześcijaństwu europejskie kobiety traktowane są na równi z mężczyznami. Co więcej, one mają być traktowane nawet lepiej, bo po rycersku. Szkoda, że zapominają o tym aktywiści, wzywający wciąż do emancypacji i wyzwolenia kobiet spod jarzma Kościoła. Chyba dużo przespali, bo we współczesnym świecie to kobiety rozdają karty. Wystarczy popatrzeć na polską, niemiecką czy amerykańską politykę. I jeśli robią to dobrze, to dlaczego nie?

Stefan Meetschen Autor jest dziennikarzem niemieckiego tygodnika Die Tagespost Idziemy nr 41 (524), 11 października 2015 r.