Jedna pani drugiej pani

Plotki są grzechem wobec bliźnich; także, gdy nie mówią o innych rzeczy złych, ale niepotrzebnie zdradzają szczegóły czyjegoś życia osobistego

Czy czytanie portali plotkarskich o życiu gwiazd i przekazywanie później innym tej informacji jest grzechem?

Nie mamy prawa dociekać sekretów innych osób, jeśli nie jesteśmy do tego uprawomocnieni. W określonych okolicznościach mają prawo poznawać swoje osobiste sprawy małżonkowie. Dalej rodzice i inni wychowawcy mogą wnikać w życie osób niepełnoletnich powierzonych im, w trosce o nich. Na końcu władza państwowa, sądowa czy kościelna może w uzasadnionych przypadkach dociekać prawdy. Uzasadnione przypadki występują wtedy, kiedy w grę wchodzi dobro tego, którego się bada albo dobro osób trzecich. Nie wolno nigdy nikomu dociekać sekretów dla zwykłej ciekawości. Jako postronni widzowie, nie powinniśmy bez grzechu podglądać sekretnego życia kogokolwiek.

Grzeszymy więc zajmując się plotkami, także tymi ze stron internetowych. Choć nie jest to zwykle grzech ciężki, bo zazwyczaj nie ma poważnej szkody bliźniego.

Grzeszą także te osoby, które nadmiernie ujawniają osobiste albo nawet intymne sekrety dotyczące własnej osoby. Taki „ekshibicjonizm” znanych artystów czy przedstawicieli mediów godzi w ich godność. Ktoś, kto bez ważnej przyczyny, bez zahamowań, a nawet chętnie ujawnia swoje uczucia, relacje małżeńskie, szczegóły życia rodzinnego jest co najmniej nietaktowny. Gdy czyni to nagminnie, poddaje w wątpliwość szczerość i ważność swojego przekazu. Gdy czerpie korzyści z ujawnienia swoich sekretów, sprzedaje się za pieniądze czy sławę – obniża wartość siebie.

Plotki są grzechem wobec bliźnich; także, gdy nie mówią o innych rzeczy złych, ale niepotrzebnie zdradzają szczegóły czyjegoś życia osobistego. Tzw. „plotki z życia gwiazd” ukazują zwykle prawdę o człowieku w sposób niepełny, komercyjny lub gorszący, a więc niegodny. Jaki pożytek przynosi ujawnianie skandali, wielokrotnych rozwodów itp.?

Miejscem normalnego ujawniania uczuć i sekretów są – obok najbliższej rodziny i relacji przyjacielskich – grupy terapeutyczne i samopomocowe zabezpieczane formułami dyskrecji i opieką profesjonalistów. Społecznie przyjęte jest także ujawnianie elementów życia osobistego na polu literatury. Mieszczą się tu autobografie, dzienniki duchowe, a współcześnie także pamiętniki prowadzone na stronach internetowych np. blogi. Powinny one jednak zachować filtry kultury międzyludzkiej, miłości bliźniego i skromności. Prawda jest wspaniałą wartością, ale nie oznacza ona nieprzemyślanego słowotoku. Należy ujawniać tylko to, co naprawdę potrzebne lub przydatne innym. „Tak – tak, nie – nie”.

ks. Marek Kruszewski Blog ks. Marka Idziemy nr 26 (458), 29 czerwca 2014 r.