IPN zidentyfikował ciało "Inki"

Instytut Pamięci Narodowej ogłosił dziś, że zidentyfikował szczątki pięciorga działaczy antykomunistycznego podziemia, ofiar powojennego terroru. Wśród nich jest Danuta Siedzikówna ps. Inka, sanitariuszka 5. Wileńskiej Brygady Armii Krajowej. 2015-03-01 17:12
sg na podst. tvn24.pl
fot. PAP/Jakub Kamiński

Nazwiska ogłoszone zostały w Pałacu Prezydenckim podczas uroczystości, która odbyła się z okazji Narodowego Dnia Pamięci Żołnierzy Wyklętych. Oprócz Danuty Siedzikówny IPN we współpracy z instytucjami naukowymi ze Szczecina i Wrocławia zidentyfikował również szczątki Edwarda Pytki, Józefa Kozłowskiego, Mariana Kaczmarka i Stanisława Kutryba.

Noty identyfikacyjne z rąk prezydenta Bronisława Komorowskiego i prezesa IPN-u dr. Łukasza Kamińskiego odebrali krewni zamordowanych przez komunistyczne władze. – Wysiłkiem tysięcy ludzi losy naszych rodzin zostały ujawnione. Oni dziś do nas wrócili i za to dziękuję – powiedział Maciej Pawełek, członek rodziny Danuty Siedzikówny.

***
Danuta Siedzikówna (ur. 3 września 1928 r. w Guszczewinie koło Narewki) już jako piętnastolatka złożyła przysięgę AK. Została przeszkolona na sanitariuszkę. Po wkroczeniu Armii Czerwonej w 1944 r. została kancelistką w nadleśnictwie Hajnówka. Po raz pierwszy za współpracę z podziemiem antykomunistycznym aresztowano ją w 1945 r. Została jednak uwolniona z konwoju przez patrol wileńskiej AK Stanisława Wołoncieja „Konusa” (podkomendnego mjr Zygmunta Szendzielarza „Łupaszki”). Siedzikówna służyła jako sanitariuszka najpierw w oddziale „Konusa”, a następnie por. Jana Mazura „Piasta” i por. Mariana Plucińskiego „Mścisława”, a także por. Leona Beynara „Nowiny” (znanego później jako Paweł Jasienica). Od wiosny 1946 r. do lipca 1946 r. służyła jako łączniczka i sanitariuszka w oddziale ppor. Zdzisława Badochy „Żelaznego”. Uczestniczyła w akcjach przeciw NKWD i UB. W czerwcu 1946 r. wysłano ją do Gdańska po zaopatrzenie medyczne.

Została aresztowana przez UB 20 lipca 1946 r. Po ciężkim śledztwie 3 sierpnia 1946 r. gdański Wojskowy Sąd Rejonowy skazał „Inkę” na karę śmierci. Akt oskarżenia zawierał zarzuty udziału w związku zbrojnym mającym na celu obalenie siłą władzy ludowej oraz mordowania milicjantów i żołnierzy Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego.

W grypsie z więzienia przesłanym siostrom napisała: „Powiedzcie mojej babci, że zachowałam się jak trzeba”.

Karę śmierci wykonano 28 sierpnia 1946 r. „Inka” została zabita strzałem w głowę przez dowódcę plutonu egzekucyjnego z KBW. Ostatnie słowa Siedzikówny brzmiały : „Niech żyje Polska! Niech żyje Łupaszko!”