W oparciu o parafie
Caritas Archidiecezji Warszawskiej była jedną z pierwszych powołanych w Polsce i powstała prawie rok przed reaktywowaniem przez Episkopat Polski Caritas Polska, co nastąpiło dopiero 10 października 1990 r. W praktyce – w pierwszym okresie działalności – Caritas AW kontynuowała prace Oddziału Warszawskiego Komisji Charytatywnej Episkopatu Polski, na czele którego stał przez wiele lat ks. prałat Stefan Grelak. Pierwszym dyrektorem diecezjalnej Caritas został ks. Krzysztof Wojno. Jego następcami byli ks. Mirosław Jaworski (1995-2007) oraz od 2007 r. ks. Zbigniew Zembrzuski.W 1989 r. niemal wszystko zaczynano od nowa. Przede wszystkim trzeba było uaktywnić parafie. Dotychczas większość z nich rozdzielała jedynie dary, które przychodziły z zagranicy, a tylko nieliczne prowadziły własną działalność charytatywną. Ofiarodawców zagranicznych było coraz mniej. Pilną potrzebą stało się więc powołanie parafialnych zespołów Caritas, które działając w terenie, rozpoznawałyby potrzeby konkretnych osób i środowisk.
Dziś Caritas AW dociera ze stałą pomocą do tysiąca osób, głównie chorych, bezdomnych i dzieci. Regularną opieką medyczną objętych jest 350 chorych. W Zakładzie Opiekuńczo-Leczniczym i hospicjum stacjonarnym na Krakowskim Przedmieściu znajduje opiekę 150 pacjentów. Pozostali są leczeni we własnych domach, w ramach hospicjum domowego i pielęgniarskiej opieki długoterminowej prowadzonej przez ośrodki Caritas w Błoniu, Grójcu, Piasecznie i Raszynie.
Caritas Archidiecezji Warszawskiej prowadzi trzy schroniska dla 300 bezdomnych. W placówkach przy ul. Żytniej 1a i Wolskiej 172, a także w Pieńkach Zarębskich k. Żabiej Woli mogą oni uzyskać pomoc socjalną, terapeutyczną, psychologiczną i prawną, a w razie potrzeby także medyczną. W placówce na Żytniej jest łaźnia i czynna we wszystkie dni tygodnia jadłodajnia, która wydaje 300 posiłków dziennie.
Pod auspicjami Caritas AW działa okno życia przy klasztorze Sióstr Rodziny Maryi przy ul. Hożej 53. W sześciu świetlicach Caritas ok. 150 dzieci ze szkół podstawowych i gimnazjów korzysta z opieki i pomocy w nauce. Co roku organizowane są kolonie letnie i zimowe dla 1200 dzieci.
Realizowany jest program „Skrzydła”, w ramach którego udzielana jest pomoc dzieciom z rodzin wielodzietnych i niezamożnych. Ponad 400 dzieciom z rodzin dotkniętych bezrobociem, wypadkami losowymi i chorobami Caritas kupuje podręczniki.
We współpracy z Caritas Polską realizowany jest też Europejski Program Pomocy Żywnościowej. Za pośrednictwem Caritas AW produkty żywnościowe trafiają w ilościach hurtowych do parafii, gdzie są rozdzielane wśród potrzebujących.
Codzienną pracę na rzecz chorych, bezdomnych i dzieci wykonuje 250-osobowy personel wspierany przez podobną liczbę wolontariuszy. Ponad tysiąc kolejnych osób pracuje na rzecz potrzebujących w parafialnych i szkolnych kołach Caritas.
Druga diecezjalna Caritas w Warszawie powstała 4 maja 1992 r. zaledwie kilka tygodni po utworzeniu diecezji warszawsko-praskiej.
Od powstania do likwidacji
Choć Kościół katolicki od samego początku swego istnienia angażował się w pomoc ubogim, to w 1929 r. powstała ogólnopolska centrala Caritas z siedzibą w Poznaniu. Po niej zaczęły powstawać Caritas diecezjalne. W Warszawie taka instytucja powstała już w 1930 r. staraniem kard. Aleksandra Kakowskiego. W roku następnym polecił on utworzyć koła Caritas w każdej parafii. Zadaniem osób zaangażowanych w ich prace było rozpoznawanie potrzeb ludzi, prowadzenie kartotek ubogich, zbieranie darów i ofiar na rzecz biednych i podział pomocy najbardziej potrzebującym. Caritas organizowała w tym czasie darmowe kuchnie dla bezrobotnych i biednych, tworzyła żłobki i ochronki dla dzieci oraz przytułki dla starców. W okresie zimowym rozdawała ciepłą odzież i opał. Bezrobotnym próbowano znaleźć pracę. Miało to szczególne znaczenie przy dość wysokim bezrobociu i biedzie większości ludzi. Organizowano tygodnie miłosierdzia i dni trzeźwości.Po wybuchu II wojny światowej, władze hitlerowskie zabroniły prowadzenia działalności o charakterze społecznym i charytatywnym. Jedyną instytucją uznawaną przez okupanta była Rada Główna Opiekuńcza i Caritas warszawska formalnie się jej podporządkowała, prowadząc dalej swoją działalność.
Co? Gdzie? Kiedy?
